Kalabalıklara dahil olup sürü halinde hareket etmek insanı şuursuzlaştıran en kuvvetli uyuşturucu belki de. Kişinin yalnızlığını - hakiki yalnızlığını farketmesinin önüne geçtiği için de kesinlikle en zararlı olanı.
Ne yazık ki insan ancak zahiren yalnız kaldıktan sonra içine dönmeyi, Yunus'un dediği "içeri" olan "ben"i aramayı akıl ediyor.
Kaç nesiller geldi geçti yalnızlığını şu dünya hayatında tanıyamadan, bilemeden... Ilk defa kabir hayatında tanışık olmak ne kadar kötü bir "dost"la, bütün bir 70 yıl boyunca içinde taşıdığın "şey"i farkedememek.
Günümüz insanı hem daha şanslı hem de daha şanssız bu anlamda.
Şanslı çünkü, modern iletişim yolları yalnızlığını tanıyabilmiş olanlara yalnızlıklarını paylaşma imkanı sunuyor, başkalarının yalnızlıkları ile hasbihal etmek artık çok daha kolay.
Şanssız çünkü, tanıyamamış olanların - varlığından bihaber olanların yalnızlıkları büyüyor, anlamlandıramadıkları kalabalıklar içinde kalıyorlar, kalabalık arttıkça yalnızlıkları da büyüyor.
